Isu & cabaran 3: Graduan Menganggur

Perdana Menteri, Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi semasa membentangkan usul mengenai Kajian Separuh Penggal Rancangan Malaysia Kesembilan (RMK-9) pada 26 Jun 2008, menyatakan kadar pengangguran negara berada pada tahap 3.3 peratus pada tahun 2007 mencerminkan paras guna tenaga yang penuh.

Satu laporan dari Jabatan Tenaga Malaysia, sehingga tahun 2003 dianggarkan lebih 80,000 lepasan siswazah menganggur di seluruh Malaysia (UPE JKM, 2006). Utusan Malaysia bertarikh 16 Februari 2009 juga melaporkan, sebanyak 150,000 graduan baru setiap tahun. Pada yang masa yang sama, akibat krisis ekonomi global, berlaku kemungkinan pemberhentian pekerja sehingga menjangkau 45,000 orang pekerja hanya di sektor perkilangan seperti dilaporkan oleh Utusan Malaysia bertarikh 18 Januari 2009.

Sementara Laporan Utusan Malaysia bertarikh 23 Oktober 2008 mengatakan “ Sebanyak 60,000 jawatan kosong tersedia untuk para graduan di negara ini yang berminat untuk menceburi kerjaya sebagai ejen pusat panggilan dengan gaji minimum RM2,000 sebulan.
Menteri Pengajian Tinggi, Datuk Seri Mohamed Khaled Nordin berkata, sebagai permulaan kerajaan telah menyediakan subsidi sebanyak RM6 juta bagi melatih 1,000 graduan untuk mengikuti kursus jangka pendek bagi melayakkan mereka diiktiraf sebagai ejen pusat panggilan.”

Salah seorang wartawan Encik Kadir Dikoh melaporkan dalam akbar berbahasa Melayu sebanyak RM300 juta peruntukan digunakan untuk melatih penganggur dan siswazah. Dianggar kira-kira 30 ribu siswazah dan 10 ribu penganggur dapat faedah daripada faedah ini. Dua program khas dibuat iaitu Program Khas Peningkatan Latihan Kemahiran bagi mereka yang diberhentikan kerja dan penganggur, dan Program Sangkutan Dan Latihan bagi kalangan siswazah dan lulusan diploma.

Analisis ringkas yang dibuat terhadap “Mesra.Net.forum”, antara faktor-faktor mengapa graduan menganggur ialah:

• Persaingan antara calon.
• Budaya alam pekerjaan yang berbeza.
• Tidak boleh bercekap English.
• Keputusan baik tetapi gagal temu duga kerana kurang kemahiran komunikasi.
• Tidak yakin tentang kebolehan.
• Industri pekerjaan memerlu penguasaan Bahasa Inggeris.
• Majikan memilih calon.
• Gaji sikit tak cukup.
• Ada kerja tapi tidak menepati kelulusan.

Sementara, faktor-faktor graduan menganggur menurut forum (http://www.sabahforum.com/) adalah:

• Sistem pendidikan.
Kursus yang ditawarkan kepada pelajar tidak selari dengan keperluan industri. Sistem dan proses pembelajaran juga tidak berkesan kerana banyak pembelajaran bersifat teoritikal berbanding praktikal.

• Sikap graduan.
Terdapat graduan yang suka memilih pekerjaan, malas, tiada keyakinan diri menyebabkan mereka bukan menjadi pilihan majikan untuk mengisi sesuatu peluang pekerjaan. Contoh resume graduan yang dihantar kepada majikan tidak meyakinkan. Mereka juga mudah putus asa untuk mencuba lagi apabila berkali-kali gagal dalam temu duga.

• Peluang pekerjaan.
Kurang peluang pekerjaan berbandingan bilangan graduan setiap tahun.

• Kursus di IPT tidak sesuai.
Kursus-kursus yang diambil tidak secucuk dengan keperluan peluang-peluang pekerjaan yang ditawarkan di pasaran kerja.

• Penajaan Pelajar.
Banyak institusi menaja pembiayaan pelajar (biar pun kebanyakan tajaan kewangan dalam bentuk hutang) menyebabkan limpahan graduan kerana amat mudah menyambung pengajian.

• Sistem Kuota & Merit.
Melalui sistem ini, banyak masuk universiti mengikut kaum-kaum tertentu tetapi pelajar bumiputera kurang ke IPT semantara Cina belajar di IPTS dengan permbiayaan wang sendiri dan lebih berjaya berbanding kaum lain. Hal ini disebabkan lain khususnya bumiputera ada sokongan pembiayaan menyebabkan graduan bumiputera kurang mementingkan kualiti. Bagi mereka asalkan mereka lulus sudah memadai.

• Pilihkasih penjawat awam.
Terdapat penjawat awam telah menentukan calon-calon untuk mengisi jawatan yang diiklankan. Kebanyakan calon utama adalah terdiri daripada mereka yang ada pertalian kekeluargaan atau pilihan mereka sendiri.

• Jawatan Swasta.
Kebanyakan syarikat swasta milik peribadi terutama syarikat-syarikat cina. Lantaran itu, jawatan-jawatan dalam syarikat diutamakan dan diisikan oleh ahli keluarga terlebih dahulu. Graduan bumiputera juga dikatakan tidak bertauliah, tidak tahu cakap bahasa Inggeris, dan hanya belas ihsan PTPTN.

• Majikan kurang keyakinan kepada kemampuan graduan luar negara.
Majikan hanya mengambil graduan tempatan atau lulusan dalam negara sahaja.

• Ibu bapa.
Ibubapa tidak mahu anak-anak mereka bekerja jauh daripada kampung halaman. Terdapat juga ibu bapa menghendaki anak-anak mereka bekerja dengan kerajaan sahaja.

Ini menunjukkan kegagalan graduan mendapat pekerjaan bukanlah atas faktor kemahiran semata-mata tetapi juga disebabkan oleh banyak faktor. Ini petanda bahawa semua pihak wajar bertanggungjawab atau memainkan peranan tertentu dan bukan menyalahkan para graduan semata-mata. Sistem pendidikan negara dan dasar-dasar kerajaan mengenai sistem pendidikan juga wajar dikemaskini.

Kenapa tidak?, sekiranya sistem pendidikan yang ada pada hari ini lebih baik sudah tentu, dua program khas yang menelan belanja lebih kurang 300 juta ringgit untuk golongan graduan, boleh digunakan untuk golongan berpendapatan rendah di luar Bandar. Bermakna, jutaan ringgit untuk graduan boleh dijadikan dermasiswa/biasiswa atau pun pembiayaan terhadap pembangunan kemudahan rakyat di luar bandar dan sebagainya.

Persoalan ialah sampai bila, kerajaan patut membantu graduan dengan bejat tambahan, sedangkan bilangan graduan setiap tahun semakin meningkat iaitu lebih kurang 150,000 orang graduan baru setiap tahun, di samping pada masa yang sama berlaku pemberhentian pekerja yang berpengalaman, berikutan dengan krisis ekonomi global?. Kerajaan amat wajar melihat golongan miskin atau berpendapatan sedarhana yang layak meneruskan pengajian tetapi terbantut kerana kedaifan dan sebagainya.

Di samping itu, majikan juga mempunyai tanggungjawab sosial yang bersifat sedia membantu. Majikan boleh memberi peluang para graduan untuk membuktikan kemampuan mereka dalam bidang tertentu, kerana tidak ada bukti yang nyata bahawa keupayaan dan kejayaan sesebuah organisasi atau syarikat terletak semata-mata kepada penguasaan bahasa ataupun kelayakan, kreativiti dan inovasi berfikir juga boleh memain peranan penting dan mampu membantu mencapai suatu kejayaan.

Misalnya Puan Rozita Ibrahim yang tidak pernah sekolah tinggi tetapi berjaya menjalankan perniagaan bertaraf nasional dan Tan Sri Syed Mokhtar Al-Bukhary yang setakat lulusan SPM telah berjaya melebarkan perniagaannya bertaraf antarabangsa dengan menggaji lebih kurang 80ribu pekerja di seluruh dunia.

Selain itu, walaupun negara-negara benua Afrika menerima bahasa Inggeris sebagai bahasa rasminya tetapi masih mundur berbanding dengan negara Korea, Jepun, Rusia, Perancis yang maju walaupun menjadikan bahasa ibunda sebagai bahasa kemajuan.

Sebenarnya kemajuan manusia itu bermula daripada perubahan yang berlaku di dalam fikiran, jiwa besar, sikap, cita-cita dan nilai kreativiti serta keinginan mencipta terhadap sesuatu perkara. Hal ini sesuai dengan firman Tuhan yang bermaksud “Sesungguhnya, Allah tidak akan mengubah keadaan sesuatu kaum (bangsa) sehingga mereka mengubah keadaan di dalam diri mereka sendiri ” dan “mereka akan mendapat apa yang dikerjakan”.